سلام

+ خلاصه صحبت‏های حاج آقا جعفری در جلسه هیئت فاطمیه اول (8 اردی‏بهشت 1389) در زیر می‏آد. لینک دان‏لود فایل صوتی با دو کیفیت و عکس‏ها در پیکاسا هم در زیر می‏آد (لطفاً اگه مشکلی بود بگید که رفع بشه).
+ ان‏شاءالله جلسه بعدی روز شهادت حضرت زهرا(س) فاطمیه دوم منزل آقای رهبرنیا برگزار می‏شه.
+ عکس‏های این جلسه در پیکاسا
+ فایل صوتی با کیفیت کم (2.39 مگابایت) (https://sites.google.com/site/masihane/Home/Heiatolzahra-sokhanrani-890208-HjJafari-3.mp3?attredirects=0&d=1)
+ فایل صوتی با کیفیت به‏تر (9.57 مگابایت) (https://sites.google.com/site/masihane/Home/Heiatolzahra-sokhanrani-890208-HjJafari-1.mp3?attredirects=0&d=1)
- - - - - -

حضرت زهرا(س) می‏فرمایند: «حبّب الیّ من دنیاکم ثلاث»

1-     «تلاوت کتاب الله»
·         «تلاوت» به معنای «دنبال‌کردن یک مسأله» است. تلاوت دو معنای «فحص» (دنبال‌کردن امور قابل مشاهده و لمس) و «محص» (دنبال‌کردن امور غیرقابل مشاهده و لمس با حواس ظاهری) را در بر دارد. در قرآن هم امور ظاهری هست هم باطنی.
·         «إِنَّ فِی خَلْقِ السَّماواتِ وَ الأَْرْضِ وَ اخْتِلافِ اللَّیْلِ وَ النَّهارِ لآَیاتٍ لأُِولِی الأَْلْبابِ» (آیه 190 سوره آل‌عمران) هم آسمان و زمین (قابل مشاهده) ذکر شده و هم آیات که باید با چشم دل دیده شود (امری ناپیدا و حقیقی).
·         حضرت امیر(ع) می‌فرمایند: «إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ هُمُ الَّذِینَ نَظَرُوا إِلَى بَاطِنِ الدُّنْیَا إِذَا نَظَرَ النَّاسُ إِلَى ظَاهِرِهَا» (نهج‌البلاغه کلمات قصار 432)
·         برای رسیدن به خدا باید تابلوها (آیه‌های قرآن) دنبال (تلاوت) شوند.
·         وصول به خدا یعنی اینکه آدم چیزی نخواهد. بشود تمثال این آیات: «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ، ارْجِعِی إِلى‏ رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً  ، فَادْخُلِی فِی عِبادِی  ، وَ ادْخُلِی جَنَّتِی» (آیات 27 الی 30 سوره فجر) اینجا «عبادی» است نه «عباد الله» و «جنتی» است نه «جنت الله». وصول به خدا مقامی است که حتی به حوریان بهشتی هم کم‌توجهی می‌کنند. خدا می‌گوید اینها دنبال من هستند نه شما.
·         «کتاب الله» همان انسان کامل مکتوب است (نقشه راه). معصومین(ع) همان قرآن ناطق هستند.
·         عرفا به معصومین(ع) می‌گویند «آدم بالفعل» در مقابل ما که «آدم بالقوه» هستیم. به قول حضرت امام(ره):    در دلم بود که آدم شوم اما نشدم      /       بهر اسماء معلَم شوم اما نشدم
·         اگر دنبال امام زمان(عج) هستیم، باید دنبال امام زمان(عج) مکتوب (قرآن) باشیم.
·         آدم باید حرکت کند که بتواند آیات قرآن را در خودش عینیت بخشد. پس می‌توان گفت درجات آدمیت به اندازه آیات قرآن (6000 یا 6666 یا در این حدود) است. این حرکت که ظاهری نیست، جایزه و نوبل هم به‌ش نمی‌دهند، فقط خود آدم می‌داند و خدا.
·         کیست که بتواند بگوید من شده‌ام عینیت «کونوا مع الصادقین» (آیه 119 سوره توبه)؟ ما که همه چیزمان (حرف و نگاه و عمل‌مان) دروغ شده... لذا شب قدر وقتی آدم می‌بیند نتوانسته حتی یک آیه را در خودش عینیت بدهد ناله «الغوث الغوث»ش بلند می‌شود. «الغوث الغوث» برای کسی است که دارد در جهنم نفس اماره می‌سوزد، نه از ترس جهنم نسیه آینده.

2-      «النّظر الی وجه رسول الله»
·         قرآن و پیامبر(ص) هر دو یک حقیقت هستند. حضرت امام(ره) در وصیت‌نامه می‌فرمایند: هر دو ثقل (حدیث ثقلین) دو حقیقت جداگانه نیستند که کسی بتوانند فقط به یکی تمسک کند.
·         «نظر» یعنی نگاه عمیق و الگوبرداری، با دقت و همراه یادگیری. نگاه ظاهری نیست.
·         عالم از آن جهت که جلوه‌ای از پیامبر(ص) دارد، نگاه‌کردن به‌ش مستحب است.
·         «وَ وَجَدَکَ ضَالاًّ فَهَدى‏» (آیه 7 سوره ضحی) یعنی پیامبر(ص) گم‌شده بود. حضرت امیر(ع) می‌فرمایند « الْحِکْمَةُ ضَالَّةُ الْمُؤْمِن» (نهج‌البلاغه کلمات قصار 80) یعنی حکمت گم‌شده مؤمن است.
·         «لَیْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِب» (آیه 177 سوره بقره) گم‌شده ما درون خودمان است که باید قرآن در آن عینیت پیدا کند.
·         آقای خامنه‌ای در پیام‌شان به‌مناسبت رحلت امام(ره) آورده‌اند: «او نشان داد که می‌توان تا مرزهای عصمت پیش رفت.»
·         آدم‌های «قرآنی» باید بشوند «قرآن». همت و کار مضاعف می‌خواهد که آدم بشود تندیسی از آیات قرآن. به‌قول حضرت امام(ره): ملاشدن چه مشکل، آدم‌شدن محال‌ه.

3-     «الانفاق فی سبیل الله»
·         «نفق» به معنای «نقب زیرزمین زدن» است. «نفاق» یعنی «حفره در جامعه ایجادکردن»ه. اما «انفاق» به‌معنای «پرکردن حفره» می‌باشد؛ انفاق اقتصادی و فرهنگی.
·         حضرت صدیقه(س) می‌فرمایند برای رسیدن به آن دو محبوب (قرآن و پیامبر(ص)) دوست دارم انفاق کنم.
·         ایشان همه زندگی‌شان انفاق می‌کردند. ماجرای سه روز روزه‌گرفتن و انفاق افطار به مسکین، یتیم و فقیر (آیه 8 سوره انسان).
·         فقیری در مسجد نزد پیامبر(ص) آمد و عرض حاجت کرد. حضرت(ص) به اطرافیان نگاه کردند، سلمان(ره) ایستاد و به‌دنبال رفع حاجت فقیر رفت. چون چیزی به‌ذهن‌ش نرسید در خانه حضرت صدیقه(س) آمد و ماجرا را گفت. حضرت(س) فرمودند که سه روز است طعم غذا را نچشیده‌ایم، و لکن «لاأرد الخیر». ایشان پیراهن‌شان را به سلمان(ره) دادند تا پیش شمعون یهودی ببرد و نیاز فقیر را برآورده کند. جناب سلمان(ره) بخشی از غذا را پیش حضرت صدیقه(س) آوردند، ایشان(س) فرمودند ما این را در راه خدا دادیم و قبول نکردند... این الگوی همیشگی و هر روزه است.

یا علی